گناهان ما آمرزيده گردد، خداوند ما را به مقصد برساند نديديم؛ ابداً و ابداً نديديم. نه اينها را و نه أمثال اينها را. چگونه تقاضاى اين معانى را كند كسيكه خودش در نهايت درجه فقر و عبوديّت است، و در برابر حقّ جليل جز عبوديّت و عدم اراده و اختيار و فقدان آرزو و آمال چيزى ندارد؟! و معلوم است كه اين عبوديّت، لازمه لا ينفصلش تجلّيات ربوبى و مظهريّت تامّه اسماءِ جماليّه و جلاليّه حقّ است.

حاج سيّد هاشم حدّاد، ما فوق افق بود؛ وى از جزئيّت به كليّت عبور نموده بود

حاج سيّد هاشم مردى بود كه از جزئيّت به كلّيّت رسيده بود. ديگر نظرى به كثرات نداشت، بلكه محيط و مُهَيمِن و مسيطر بر كثرات بود. در تمام عمر از ايشان سخنى از روى مجامله و مصلحت انديشى و تعارفات معموله مرسومه متداوله، و يا در مقام جواب از لحاظ فروتنى، خود شكستنى‌هاى متعارف كه مطابق با واقع نيست ابداً در او موجود نبود. جمله و كلمه‌اى را از باب تواضع و سر شكستگى أدا ننمود؛ چرا كه طبق حال و مقام وى اينها همه مَجاز و خلاف واقع بود. او در مقامى نبود كه محتاج باشد با اين جملات صدقاً و يا از روى مصالح عامّه بدان گويا گردد. او يك بنده خدا به تمام معنى الكلمه بود. بنابراين هر چه در اين باره پى جوئى كند و بخواهد و بطلبد، غلط است؛ چون خود در مقامى ارجمندتر، و افقى وسيعتر، و قلّه‌اى بالاتر قرار دارد؛ و بر تمام كائنات و مخلوقات حضرت حقّ متعال از آن نظر مينگرد. او برخود و بر غير خود از آن مقام منيع شاهد و ناظر است.

حاج سيّد هاشم، ظهور و مَظْهَر كلمه مباركه لا هُوَ إلّا هُو بود

او مَظْهر توحيد است. مَظْهَر لَا إلَهَ إلَّا اللَهُ است. مَظْهَر لَا هُوَ إلَّا هُوَ است.

عرض شد كه ميفرمود: من همچون پر كاهى هستم كه در فضاى لا يتناهى بدون اراده و اختيار مى‌چرخد. و بعضى اوقات از خودم بيرون مى‌آيم، همچون مارى كه پوست مى‌اندازد؛ چيزى از من غير از پوست نيست.

ميدانيد با اين جمله كوتاه چه ميخواهد بگويد؟! مارها معمولًا در هر