خيلى مى‌شود كه او خواب است ولى نفس‌اش، آشكارا ذكر مى‌كند كه گاه است، بيدارها هم مى‌شنوند.

خلاصه؛ خودش را به شراشر[1] وجودش، تسليم حضرت او- جلّ جلاله- نمايد. وقتى كه بيدار شد، اوّل متذكّر بشود كه اين اعاده روح به بدن او، نظير احياى بعد الموت است و اين نعمت جديدى است؛ چرا كه هزاران به خواب رفتند، بيدار نشدند مگر در قبر در حالى كه نعمت اقتدار از عمل، از ايشان سلب شده مى‌گفتند:

رَبِّ ارْجِعُونِ\* لَعَلِّي أَعْمَلُ صالِحاً فِيما تَرَكْتُ‌

[ «پروردگار من! مرا بازگردانيد، شايد در آنچه ترك كردم (و كوتاهى نمودم) عمل صالحى انجام دهم.»]

و جواب شنيدند:

كَلَّا إِنَّها كَلِمَةٌ هُوَ قائِلُها

[ «چنين نيست! اين سخنى است كه او به زبان مى‌گويد (و اگر بازگردد، كارش همچون گذشته است).»]

آن وقت سجده شكرى به‌جاى آورده، به خودش بگويد: تو را كه جواب كلّا نگفتند و برگرداندند، تو مى‌توانى در اين بيدارى- كه بيدار شدى- علاج تمام ما سبق و تدارك تمام مافات را بكنى و خودت را از مقرّبين گردانى.

خلاصه؛ در عرض اين يك روز تجارتى بكنى كه ربح سلطنت دنيا و آخرت را ببرى، بلكه تجارتى بكنى كه ربحش، قرب خداوند جليل‌

[1] - سراسر.