و جميل تعالى- جلّ جلاله- باشد. حالا كه اين سرمايه را به تو دادند قطعا به زودى اين را از دست تو خواهند گرفت؛ پس تمام همّت خود را در اين مدّت مهلت، طلب رضاى حضرت او- جلّ جلاله- بكن و اگر همّت مردان دارى از ماسوى چشم پوشيده، پاى بر دنيا و آخرت زده،

قُلِ اللَّهُ ثُمَّ ذَرْهُمْ فِي خَوْضِهِمْ يَلْعَبُونَ‌[1]

[ «بگو: «خدا»! سپس آنها را در گفتگوهاى لجاجت‌آميزشان رها كن تا بازى كنند.»]

تمام فكر و هوش و حواست پيش او- جلّ جلاله- باشد و از درگاه او هم غير از فضل خودش، هيچ تمنّا نكنى و عرض بكن: ما از تو نداريم به غير از تو تمنّا!

الحذر! كه فكر دنيا بر قلبت مستولى نشود و غصه معيشت دنيا، تو را از مطلوب حقيقى دور نكند؛ چرا كه اين خيلى خسران است و مضادّه با حقّ عبوديّت هم دارد؛ چنان‌كه غلامان سادات دنيوى هم اگر فكر نان خود باشند فضولى است، آقايان بدشان مى‌آيد و هكذا علاوه‌بر اينكه از اخلاق اراذل و سفله و دون‌همّتان است كه انسان همّتش، بطن و فرج و مال و جاه اين دنياى دروغ باشد؛ حيف نيست كه انسان سرمايه خود را كه مى‌تواند با آن كسب عالمى نمايد كه مقرّب درگاه حضرت ملك الملوك تعالى باشد، آن را صرف به اين دنياى دنىّ، فانى، لاشى‌ء بكند، لا سيّما به ملاحظه اينكه در كارهاى دنيويّه هم، نصّ و تجربه- هردو- حكم مى‌كند كه با سعى و تلاش نيست، هركس قسمتى دارد و آنچه تقديرش شده، اگر از آن فرار

[1] - سوره انعام( 6)، آيه 91.