گفت: كفايت است از براى موعظت و نصيحت تغييراتى كه در روزگار مى‌بينى، نيك بنگر و آن را به جهت خود پندى بزرگ دان‌[1].

خوف و محبت نزد عارفان‌

يكى از سالكان راه و حقيقت‌جوى دل آگاه مى‌گويد:

وقتى صفت يكى از بزرگان را كه ساكن يمن بود شنيدم كه به افتادگى و فروتنى موصوف و به عقل و حكمت و فضل معروف، در ظاهر متلبس به لباس اهل جهاد، در باطن از اهل سير و صلاح و سداد.

چون زمان حج نزديك شد و از اعمال و عبادات آن سال فراغتى حاصل گشت، قاصد ديدار او شدم تا كلام او را شنيده و مواعظ او را اصغا نموده كه فايدتى حاصل نمايم.

چون جماعتى از قصد من آگاهى پيدا نمودند، مرا همراهى كردند و در ميان آن جماعت جوانى بود كه سيماى صالحان داشت و منظر خائفان، رويى بود او را زرد بدون امراض جسمانى و چشمى سرخ و پر آب بى‌علت دمعه و رمد، پيوسته دوست خلوت بود و انيس تنهايى، از حالتش چنان ظاهر بود كه او را در همان نزديكى مصيبتى روى داده. پس نزديك وى رفته كلمات محبت‌آميز گفتم كه با من موافقت نمايد و مرافقت جويد، قبول ننمود و از آن حالت او را هرچند ملامت نمودم و به صبر ترغيبش كردم سودى نبخشيد و هر لحظه سيلاب اشك از ديده جارى مى‌ساخت و لسان حالش به اشعارى مترنم بود كه مضمونش اين است:

اى كسانى كه مرا ملامت مى‌كنيد! بدانيد كه از عشق او هرگز دست برنداشته‌

[1] -نامه دانشوران: 9/ 18.