[وإذا هاج ريح المحبة استأنس (فى) ظلال المحبوب‌]

چون نسيم محبت به آن كيفيت كه در بالا گفته شد بوزد، هيچ وحشتى از هيچ چيزى براى انسان نخواهد ماند، از بركت آن نسيم الهيه در سايه محبوب واقعى قرار مى‌گيرد و با معشوق خود مأنوس شده و همنشين با دوست واقعى و مطلوب حقيقى مى‌گردد. و چون انس به محبوب آمد، از چيز ديگرى لذت نخواهد برد و هيچ عاملى قدرت برگرداندن او را از اين راه ندارد.

به خاطر اين انس و لذت بردن از آن كه نتيجه عشق واقعى است، امام در جمله بعد مى‌فرمايد:

[وآثر المحبوب على ما سواه‌]

و اين وقت است كه محبوب را بر آنچه غير اوست او ترجيح داده و در زندگى خود او را بر هر چيزى مقدم مى‌دارد. اراده او و خواسته او و همت او به طور كامل اراده و خواسته معشوق خواهد شد و اگر همه دنيا از او برگردند، او به محبوبش انس بيشتر و عشق شديدتر پيدا خواهد كرد.