[وإذا تجلى ضياء المعرفة فى الفؤاد هاج ريح المحبة]

هنگامى كه عارف حجاب‌هاى ظلمانى را بر اثر دستورهاى الهى از آينه دل و نفس زدود، وقتى كه نيتى براى عارف جز خدا نماند، زمانى كه براى عارف همتى به جز رسيدن به مقام قرب باقى نبود، نور معرفت تابيدن مى‌گيرد؛ معرفت به اين كه در مملكت وجود جز او ديارى نيست و چون نور معرفت در دل تجلى كند نسيم عشق بوزد، آن عشقى كه اصل اصول است و سرمايه‌اى جز آن نيست عشق به خدا، عشق به اوامر و نواهى او، عشق به رسالت انبيا و امامت امامان :.

عشق به عمل صالح، عشق به اخلاق حسنه و عشق به حركت به سوى او و قبول تحمل هر مصيبتى در راه رسيدن به مقام قربش.