در اينجاست كه ديگر فرقى بين مشيت آفريدگار و اراده بنده او نخواهد ماند و انسان از روى معرفت حقيقى اجرا كننده اراده بلكه يارى دهنده اجراى نقشه آفرينش و تكامل جهان خواهد گشت.

اين مرحله از يك طرف مقام فداى نفس و تسليم و رضاى محض است و از طرف ديگر نيز موقع تجلى انوار كشف و الهام و وصال است. در اين مقام سايه جدايى و پرده ناتوانى ديگر وجود ندارد؛ زيرا كه نور عشق و معرفت سرتاسر زندگى باطنى و ظاهرى عارف را فرامى‌گيرد و او خطى جز در رضاى حق و تسليم شدن به اوامر و اراده او نمى‌بيند و نمى‌شناسد.

در اين مقام وصل در زير شعله آتش جانسوز عشق خدايى، همه نيروهاى مخالف و اضداد طبيعت گداخته و با هم درآميخته مبدل به قوه‌هاى زندگى‌بخش مى‌گردند.

7- نفس مرضيه‌

اين مرتبه بالاترين و آخرين مقام كمال نفس انسانى است؛ اين مرتبه مقام وصل و يگانگى نفس ناطقه با روح ملكوتى است.

در مرحله ششم رضا و خرسندى از طرف عاشق بود، ولى اين عاشق از رضاى معشوق به طور كامل مطمئن نبود. و فقط آثارى از خرسندى محبوب را گاهى احساس مى‌نمود، ولى در اين مقام هفتم اطمينان قلبى براى نفس ناطقه حاصل مى‌شود، بدين جهت نفس در اين مرتبه مرضيه خوانده شده است، به اين معنى كه خداوند نيز رضاى خود را از نفس ناسوتى اظهار و عشق خود را به وى اثبات و اعلام مى‌نمايد.

در اين مقام، نفس ناطقه با يقين عينى و بلكه با حق اليقين مى‌داند و مى‌فهمد كه‌