عشق از دو طرف بوده، يعنى محبوب نيز پا بسته مهر او بوده است، لكه او شوريده‌تر از اين مجنون ناسوتى است، چنان كه در حديث قدسى آمده: اى فرزند آدم! من دلباخته توام و اين براى تو پنهان است، پس تو هم دلباخته من باش.

آرى، در اين مقام، پرده از روى آن سر مخفى كه آفريدگار آشفته آفريده خود است، از پيش چشم عارف برداشته مى‌شود.

از عارفى عاشق نقل شده كه گفته: سى سال خدا را مى‌طلبيدم، چون بنگريستم او طالب بود و من مطلوب!!

احساس و ادراك اين لطف كه واصل به مقام هفتم هر روز و هر ساعت و بلكه هر دم در دل خود ذوق آن را خواهد چشيد، خود بزرگ‌ترين حظ روحانى و فيض آسمانى و شادى جاودانى است.

در اين مقام است كه نفس ناسوتى نداى‌ «أنت الحبيب وأنت المحبوب»[1] از خود مى‌شنود و بلكه شركت در صفات محبوب مى‌كند، چه در اين مقام اراده و آرزوى هر دو عاشق و معشوق يعنى نفس ناطقه و حق يكى شده است.

البته براى رسيدن به مرحله نهايى كه مرتبه هفتم است بايد دو توشه برداشت:

يكى اراده و ديگر عمل، آن هم عمل به قواعدى كه تنها از طريق انبيا و امامان : به ما رسيده است.

در اين سير و سفر پيروى كردن از دستورهاى غير خدا و مكتب‌هاى عرفانى دست‌پخت بشر عين گمراهى است و نه اين كه آدمى را به جايى نمى‌رساند، بلكه در وادى هلاكت انداخته و عمر را ضايع مى‌سازد.

عرفان از زبان امام على 7‌

سأل كميل بن الزياد النخعى عن مولى العارفين، سيد الموحدين‌

[1] -تويى دوست و تويى دوست داشته شده.