اين فرد اشاره دارد به قسمتى از نامه حضرت على به مالك اشتر:

و من ظلم عباد اللّه كان للّه حربا حتّى ينزع و يتوب ترجمه: كسى كه به بندگان خدا ستم كند با خدا در جنك است.

(61) رندى كه بخورد و بدهد به از عابدى كه روزه بدارد و بنهد.

______________________________ (324)- رندى كه ...: مراد اين است كه بخشش و سخا هرچند از رند بى‌پروا سرزند، بهتر است از امساك و بخل عابد كه مال بيندوزد، زيرا عابدى كه مال اندوزد گذشته از آنكه سبب حرمان ديگران از آن مال شده است، با مال‌اندوزى، عدم توكل و نداشتن اعتماد خود را به خدا نمودار ساخته است.

(62) هركه ترك شهوات از بهر قبول خلق داده است ...

(325)- هركه ترك شهوات ...: مفاد اين بيان آن‌كه، درگذشتن از شهوتها نبايد از روى ريا و براى جلب نظر مردم باشد زيرا شهوت كه افراط در بعضى از رغبتها است در بسيارى از موارد ممكن است حلال و مشروع باشد اما ترك شهوت براى خاطر خلق، نشانه ريا است و ريا خود، شرك بشمار مى‌آيد و جز حرام نتواند بود. ضمنا سخن سعدى اشاره دارد به آيه 116 از سوره نسا

(إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ)

ترجمه: خداوند، شرك بخود را نمى‌آمرزد و گناهان ديگر، جز شرك را بر هركس كه بخواهد ميبخشايد.

(326)-

بيت بر وزن شماره 6 با قافيه مردف موصول.

(327)- نه: كلمه «نه»، براى نفى علت نشستن است و مربوط به خود فعل نيست ازاينرو با هاى غيرملفوظ آمده و مراد، وصف عابدى است كه براى غير خدا، گوشه‌نشينى اختيار كرده باشد.

(328)-

اشاره به اين است كه گوشه‌نشينى اگر براى خدا نباشد مايه تاريكى دل است و دل چون تاريك شود و صفاى خود را از دست دهد، ديگر استعداد ديدار حق را ندارد چنانكه آيينه، تا صيقلى و صاف است صورت را نشان ميدهد و چون زنگ گيرد اين‌چنين فايده از آن بدست نمى‌آيد.