اعوذ باللّه من الفقر المكبّ و مجاورة من لا احبّ‌ 170- 171 و در خبر است:

172 الفقر سواد الوجه فى الدّارين گفتا: نشنيدى كه پيغمبر 7 گفت:

173 الفقر فخرى و به افتخر گفتم: خاموش! كه اشارت خواجه 7 به فقر طايفه‌اى است كه مرد ميدان رضايند و تسليم تير قضا. نه اينان كه‌ 174 خرقه ابرار پوشند و لقمه‌ 175 ادرار فروشند.

درويش بيمعرفت نيارامد تا فقرش به كفر 178 بينجامد 179 كاد الفقر ان يكون كفرا كه نشايد جز بوجود نعمت، برهنه‌اى پوشيدن يا در استخلاص گرفتارى، كوشيدن و 180 ابناى جنس ما را به مرتبه ايشان كه رساند و 181 يد عليا به يد 182 سفلى چه ماند! نبينى كه حق، جل و علا در 183 محكم تنزيل از نعيم اهل بهشت خبر ميدهد كه‌ 184 أُولئِكَ لَهُمْ رِزْقٌ مَعْلُومٌ‌ تا 185 بدانى كه مشغول كفاف از دولت عفاف محروم است و ملك فراغت، زير 186 نگين رزق معلوم‌

حالى كه من اين سخن بگفتم عنان طاقت درويش از دست تحمل برفت.

تيغ زبان بركشيد و اسب فصاحت در ميدان‌ 188 وقاحت جهانيد و بر من دوانيد و گفت: چندان مبالغه در وصف ايشان بكردى و سخنهاى پريشان بگفتى كه وهم، تصور كند كه‌ 189 ترياقند يا كليد خزانه ارزاق. مشتى متكبّر مغرور، 190 معجب‌