مرا كه‌ 145 پرورده نعمت بزرگانم اين سخن سخت آمد. گفتم: اى يار، توانگران‌ 146 دخل مسكينانند و ذخيره گوشه‌نشينان و 147 مقصد زائران و كهف مسافران و متحمل بار گران از بهر راحت ديگران. دست‌ 148 تناول به طعام آنگه برند كه متعلقان و زيردستان بخورند و فضله مكارم ايشان به‌ 149 ارامل و پيران و اقارب و 150 جيران رسد.

157 اگر قدرت جود است و اگر قوّت سجود، توانگران را به، ميسر شود كه مال‌ 158 مزكّى دارند و جامه پاك و 159 عرض‌ 160 مصون و دل فارغ، قوّت طاعت در لقمه لطيف است و صحّت عبادت در كسوت نظيف. پيدا است كه از معده خالى چه قوّت آيد و از دست تهى چه مروّت و از پاى تشنه‌ 161 چه سير آيد و از دست گرسنه چه خير!

فراغت با فاقه نپيوندد و جمعيت در تنگدستى صورت نبندد. يكى‌ 164 تحرمه‌ 165 عشا بسته و ديگرى منتظر 166 عشا نشسته. هرگز اين بدان كى ماند.

پس عبادت اينان به قبول اوليتر است كه جمعند و حاضر نه پريشان و پراگنده خاطر. اسباب معيشت ساخته و به اوراد عبادت پرداخته، عرب گويد: