عادت ديدند و بر خفّت عقلم حمل كردند، يكى از آن ميان زبان تعرض دراز كرد و ملامت كردن آغاز، كه اين حركت، مناسب راى خردمندان نكردى خرقه‌ 237 مشايخ به چنين مطربى دادن كه در همه عمرش درمى بر كف نبوده است و 238 قراضه‌اى در دف.

گفتم: زبان تعرض، مصلحت آن است كه كوتاه كنى كه مرا كرامت اين شخص ظاهر شد گفت: مرا بر كيفيت آن واقف نگردانى تا منش هم تقرب نمايم و 243 بر مطايبتى كه كردم استغفار گويم؟ گفتم: بلى بعلت آنكه شيخ اجلّم بارها به ترك سماع فرموده است و موعظه بليغ گفته و در سمع قبول من نيامده، امشبم‌ 244 طالع‌ 245 ميمون و بخت همايون بدين بقعه رهبرى كرد تا بدست اين، توبه كردم كه بقيت عمر گرد سماع و مخالطت نگردم: