حكايت (20)

لقمان را گفتند: ادب از كه آموختى؟ گفت: 249 از بى‌ادبان كه هرچه از ايشان در نظرم ناپسند آمد از فعل آن پرهيز كردم.

حكايت (21)

عابدى را حكايت كنند كه شبى ده من طعام بخوردى و تا سحر 253 ختم قرآن بكردى. صاحبدلى بشنيد و گفت: 254 اگر نيم نانى بخوردى و بخفتى بسيار از اين فاضلتر بودى.

حكايت (22)

260 بخشايش الهى، 261 گمشده‌اى را 262 در مناهى، چراغ‌ 263 توفيق فراراه داشت تا به حلقه اهل‌ 264 تحقيق درآمد. به يمن قدم درويشان و صدق نفس ايشان، 265 ذمائم اخلاقش‌ 266 به حمائد مبدل گشت و دست از هوى‌ 267 و هوس كوتاه كرده و زبان‌ 268 طاعنان در حق او همچنان دراز: كه‌ 269 بر قاعده اول است و زهد و صلاحش‌ 270 نامعول.

272 طاقت جور زبانها نياورد و شكايت پيش پير 273 طريقت برد. جوابش داد كه‌