214 قاضى ار با ما نشنيد برفشاند دست را

محتسب گر، مى خورد 215 معذور دارد مست را

گويى‌ 218 رگ جان‌ 219 ميگسلد 220 زخمه‌ 221 ناسازش‌

ناخوشتر از آوازه مرگ پدر، آوازش‌

نهاج الى صوت الاغانى بطيبها 223

و انت مغنّ‌ 224 لو سكتّ نطيب‌ 225-

226 نبيند كسى در سماعت خوشى‌

227 مگر وقت رفتن كه دم دركشى‌

228 چون در آوار آمد آن‌ 229 بربط سراى‌

230 كدخدا را گفتم از بهر خداى‌

231 زيبقم در گوش كن تا نشنوم‌

يا درم بگشاى تا بيرون روم‌

234 مؤذن بانگ بى‌هنگام برداشت‌

نميداند كه چند از شب گذشته است‌

درازىّ شب از مژگان من پرس‌

كه يك دم‌ 235 خواب در چشمم نگشته است‌