123 افسرده دل‌مرده و 124 ره از عالم صورت به عالم معنى نبرده. ديدم كه نفسم درنميگيرد 125 و آتشم در هيزم تر اثر نميكند. دريغ آمدم تربيت ستوران و آيينه دارى در محلت كوران. و ليكن در معنى، باز بود و سلسله سخن، دراز در معنى اين آيت كه‌ «126 وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ» سخن بجايى رسانيده بودم كه ميگفتم:

من از شراب اين سخن مست و 130 فضاله قدح در دست، كه‌ 131 رونده‌اى بر كنار مجلس گذر كرد و دور آخر در او اثر كرد و نعره‌اى چنان زد كه ديگران به موافقت او در خروش آمدند و 132 خامان مجلس بجوش. گفتم: 133 سبحان اللّه دوران باخبر در حضور و نزديكان بى‌بصر دور.

حكايت (11)

شبى در بيابان‌ 140 مكه از بيخوابى پاى رفتنم نماند. سر بنهادم و شتربان را گفتم: دست از من بدار.