بگفت آن خردمند زيباسرشت،

جوابى كه بر ديده بايد نبشت:

ترا صبر بر من نباشد مگر

و ليكن مرا باشد[1] از نيشكر

حلاوت نباشد شكر در نيش،

چو باشد تقاضاى تلخ از پيش‌

يكى را ز مردان روشن‌ضمير،

امير ختن‌[2] داد طاقى حرير[3]

ز شادى چو گلبرگ خندان شكفت‌

نپوشيد و دستش ببوسيد و گفت:

چه خوب است تشريف شاه ختن‌

وز آن خوبتر خرقه خويشتن‌

گر آزاده‌اى بر زمين خسب و بس‌

مكن بهر قالى زمين بوس كس‌

يكى نانخورش‌[4] جز پيازى نداشت‌

چو ديگر كسان برگ و سازى نداشت‌

پراكنده‌يى گفتش: اى خاكسار،

برو طبخى‌[5] از خون يغما بيار

بخواه و مدار از كس اى خواجه باك،

كه مقطوع روزى بود شرمناك‌

قبا بست و چابك نورديد دست‌

قبايش دريدند و دستش شكست‌

شنيدم كه ميگفت و خون ميگريست:

كه اى نفس، خود كرده را چاره نيست‌

بلاجوى باشد گرفتار آز

من و خانه من بعد و نان و پياز

جوينى‌[6] كه از سعى بازو خورم‌

به از ميده‌[7] بر خوان اهل كرم‌