رئيس ده آمد كه اينرا كه كشت‌

بگفتم: مزن بانگ بر ما درشت،

شكم دامن اندر كشيدش ز شاخ‌

بدش تنگ‌دل‌[1]، رودگانى فراخ‌

شكم، بند دست است و زنجير پاى‌

«شكم‌بنده» نادر پرستد خداى‌

سراسر[2] شكم شد ملخ لاجرم،

به پايش كشد مور كوچك شكم‌

برو اندرونى به دست آر پاك‌

شكم پر نخواهد شد الا به خاك‌

شكم صوفيى را زبون كرد و فرج‌

دو دينار بر هر دوان كرد خرج‌

يكى گفتش از دوستان در نهفت:

چه كردى بدين هر دو دينار؟ گفت:

به دينارى‌[3] از پشت راندم نشاط،

به ديگر، شكم را كشيدم سماط

فرومايگى كردم و ابلهى‌

كه اين همچنان پر نشد وان تهى‌

غذا گر لطيف است و گر سرسرى،

چو ديرت بدست اوفتد، خوش‌خورى‌

سرآنگه ببالين نهد هوشمند،

كه خوابش به قهر[4] آورد در كمند

مجال سخن تا نيابى، مگوى‌

چو ميدان نبينى، نگه‌دار گوى‌

وز اندازه بيرون مرو پيش زن‌

نه ديوانه‌اى، تيغ بر خود مزن‌

به بى‌رغبتى شهوت انگيختن،

به رغبت بود خون خود ريختن‌

يكى نيشكر داشت بر طبقرى،[5]

چپ و راست گرديد بر مشترى‌

به صاحبدلى گفت در كنج ده:

كه بستان و چون دست يابى، بده‌