چو دلتنگ خفت آن فرومايه دوش،

كه بر سفره ديگران داشت گوش‌

يكى گربه در خانه زال بود،

كه برگشته ايام و بدحال بود[1]

دوان شد[2] به مهمان‌سراى امير

غلامان سلطان زدندش به تير

چكان خونش از استخوان ميدويد

همى گفت و از هول جان ميدويد[3]:

اگر جستم از دست اين تيرزن،

من و موش و ويرانه پيرزن‌

نيرزد عسل، جان من، زخم نيش‌

قناعت نكوتر به دوشاب‌[4] خويش‌

خداوند از آن بنده خرسند نيست،

كه راضى‌[5] به قسم خداوند نيست‌

يكى طفل، دندان برآورده بود

پدر سر بفكرت فروبرده بود

كه من نان و برگ‌[6] از كجا آرمش؟

مروت نباشد كه بگذارمش‌

چو بيچاره گفت اين سخن نزد جفت،

نگر، تا زن او را چه مردانه گفت:

مخور هول ابليس، تا جان‌[7] دهد

هم آنكس‌[8] كه دندان دهد، نان دهد

تواناست آخر خداوند روز،

كه روزى رساند، تو چندان مسوز

سألتُ حبيبى الوصلَ منه دُعابَةً

و أعْلَمُ أنَّ الوصل ليس يكونُ‌

فمَاسَ دلالًا و ابتهاجاً و قال لى‌

برفقٍ مجيباً( ما سألتَ يَهُونُ)