حكايت (3) [يكى را تب آمد ز صاحبدلان ....]

حكايت (4) [چه آوردم از بصره دانى عجب ....]

[1] بران از خودش تا نراند كست: توقع و طمع را از خودت بران تا كسى ترا به علت توقعى كه دارى از مجلسها نراند. ضمير« ش» راجع است به توقع

[2] شكر: در طب قديم شكر را بعنوان دارو بكار ميبردند چنانكه امروزه هم از شكر سرخ بعنوان دارو استفاده ميشود.

[3] - تمكين تن: تسليم شدن به درخواستهاى تن.

[4] نفس اماره: مقتبس است از قرآن مجيد سوره يوسف آيه 52 كه از قول زوجه عزيز بيان شده است‌« وَ ما أُبَرِّئُ نَفْسِي إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا ما رَحِمَ رَبِّي إِنَّ رَبِّي غَفُورٌ رَحِيمٌ»، ترجمه:« خود را تبرئه نميكنم زيرا نفس به بدى، بسيار فرمان ميدهد مگر آنكه خدا رحمت آرد. همانا پروردگار من آمرزنده و مهربان است.

[5] به تنگى بريزندت از روى رنگ: در زمان مضيقه آبرويت را خواهند ريخت هرگاه در زمان فراخى و توانگرى روده را از غذا پر كنى و تنگ سازى.

[6] بصره: نام شهرى است از شهرهاى عراق كه مركز حكومت بوده است. برخى معتقدند كه نام اين شهر فارسى است و مركب از« بس»-« ره»، زيرا اين شهر راههاى متعدد داشته است. در معجم البلدان اين قول را حمزه اصفهانى از« موبذين اسوهشت» نقل كرده است.

در زمان امويان و عباسيان كوفه و بصره دو مركز قدرت اسلامى بوده است.