حكايت (19) [عزيزى در اقصاى تبريز بود ....]

[1] گفتار باطل نيوش: شنونده گفتار ناحق و ناروا.

[2] چو پوشيده دارند اخلاق دون: چون اخلاق پست مرا ياران من مخفى مى‌دارند ممكن است من دچار خودپسندى و عرض وجود شوم و اين دو صفت مرا خوار و زبون سازد.

[3] - كاليو: نادان بى‌خبر، در اينجا مراد« كر» است كه در نتيجه كرى خود از آنچه اهل مجلس ميگويند بى‌خبر ميماند.

[4] چه:( با فتح اول) مخفف« چاه» و مراد بيت اينست كه: با طناب ستايش ديگران در چاه مرو.

[5] غيبت شنو:( صفت مركب) شنونده غيبت.

[6] تبريز: مركز استان آذربايجان شرقى، كه از حيث جمعيت سومين شهر ايران است.

تبريز در اصل« تف‌ريز» بوده به معنى كم‌كننده حرارت. تاريخ بناى شهر معلوم نيست، بعضى آنرا از بناهاى زمان ساسانيان ميدانند و برخى تأسيس شهر را به زبيده زوجه هارون الرشيد نسبت ميدهند.

تبريز در زمان قزل ارسلان، اتابك آذربايجان پايتخت شد و هم‌چنين پايتخت آباقا خان و غازان خان و آل جلاير و تركان قراقويونلو و آق‌قويونلو بوده است. و از زمان عباس ميرزاى قاجار تا آخر عهد آن سلسله پايگاه وليعهد ايران بود.