حكايت (17) [ز ويرانه‌يى عارفى ژنده‌پوش ....]

[1] خداوند رايت شد: مسند است براى بنده كه حذف شده است، مسند اليه مصراع اول بيت، شاه است.

[2] خفتان: لباس روى كه هنگام جنگ ميپوشيدند و در ميان رويه و آستر آن ابريشم ميگذاشتند و در عربى خفتان و در تركى خفدان و در جغتائى قفطان و در فرانسه‌natfaC وnatefaC ميباشد. در ميان خفتان ده لايه يا صد لايه ابريشم ميگذاشتند زيرا تيغ در ابريشم فرو نميرود. صد تو: صد لايه، صفت است براى حرير. در بعضى نسخه‌ها ده تو ضبط شده.

[3] - نباح:( با ضم اول): آواى سگ. پارس. در عربى مصدرى كه بر صوت يا بيمارى دلالت كند بر وزن فعال با ضم اول يا بر وزن فعيل ميآيد مانند صراخ و صريخ و صداع.

[4] به دل گفت كويى: مراد اين است: گذرنده از كوى كه به جستجوى درويش صالح آمده بود چون بانگ سگ شنيد در دل گفت چرا سگ در اينجا است. به ويرانه درآمد و از خود پرسيد درويش صالح در اين ويرانه كجاست.

[5] مپندار ...: درويش به شخص وارد ميگويد: اى كه تو براى من همچون ديده روشنى تصور مكن كه بانگ سگ شنيده‌اى. منم كه جهت اظهار زبونى به درگاه حق مانند سگان بانگ كردم.