شنيدش يكى مرد پوشيده‌[1] چشم،

بپرسيدش از موجب كين و خشم‌

فرو گفت و بگريست بر خاك كوى‌

جفايى كز آن شخصش آمد به روى‌

بگفت: اى فلان، ترك آزار كن‌

يك امشب به نزد من افطار كن‌

به خلق و فريبش گريبان كشيد،

به خانه درآوردش و خوان كشيد

برآسود درويش روشن نهاد،

بگفت: ايزدت روشنايى دهاد

شب از نرگسش‌[2] قطره چندى چكيد

سحر ديده بر كرد و دنيا بديد

حكايت به شهر اندر افتاد و جوش:

كه بيديده‌يى ديده بر كرد و دوش‌

شنيد اين سخن خواجه سنگدل،

كه برگشت درويش از او تنگدل‌

بگفتا: حكايت كن اى نيكبخت،

كه چون سهل شد بر تو اينكار سخت؟

كه بر كرد اين شمع گيتى‌فروز؟

بگفت: اى ستمكار آشفته روز،

تو كوته نظر بودى و سست راى،

كه مشغول گشتى به جغد[3] از هماى‌[4]

به روى من ايندر كسى كرد باز،

كه كردى تو بر روى وى در فراز[5]

اگر بوسه بر خاك مردان زنى،

به مردى‌[6] كه پيش آيدت روشنى‌

كسانى كه پوشيده چشم دلند،

همانا كزين توتيا[7] غافلند