حكايت (21) [شنيدم كه مغرورى از كبر، مست ....]

[1] سلطان ... يعنى، حتى بر شاه نفرين ميكرد به اعتبار آنكه بوم و بر كشور متعلق به او است. زان، مخفف از آن: متعلق به.

[2] ملك ... بنابر ضبط على يف« به چشم سياست در او بنگريست» اما ضبط متن مناسبتر است. زيرا پادشاه از اول قصد سياست و مجازات او را نداشت، بلكه بواسطه سخنان زشت او شرمگين شده بود و در اطرافيان خود نگاه كرد، تا ببيند آنانرا چه حالتى است.

[3] - كه نگذاشت ... بنابر ضبط على يف« ز پشت زمين بيخ عمرش بكن»

[4] وحل: گل يا لجن.

[5] احسن الى من اساء: نيكى كن به كسى كه بدى كرده باشد. حديث منقول از غرر الحكم« احسن الى من اساء اليك واعف عمن جنى عليك».

[6] حكايت: اين حكايت را على يف در پاورقى آورده است و آنرا از سعدى نشناخته خلاصه حكايت آنكه شخصى مغرور، در خانه خود را به روى سائلى بست و آن سائل، در كوچه آزرده نشست. نابينائى بر او گذر كرد و حالش پرسيد و او را به خانه خويش برد و طعام داد.

سائل بر او دعا كرد و بر اثر دعاى او نابينا، بوسيله بيرون آمدن چند قطره از چشمش شفا يافت.