حكايت (6) [بزاريد وقتى زنى پيش شوى ....]

[1] پرشدى: ناظر است به آيات قرآنى درباره دوزخيان:« لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِينَ»\* مراد بيت اينست كه كاش دوزخ از من پر ميشد و جايى براى ديگران در دوزخ نميماند.

[2] بزاريد: فعل ماضى مطلق از مصدر« زاريدن» زارى كرد( گريست).

[3] - بقال: لفظ عربى، صفت مشتق از« بقل» به معنى تره و سبزى. بقال: سبزى‌فروش.

[4] زحام:( با كسر اول مصدر دوم باب مفاعله): زحمت دادن- هجوم كردن. مراد بيت اين است كه مگسها به جاى مشترى بر بقال چنان هجوم كرده‌اند كه روى او را هفته‌يى كس نديده است.

[5] كاى روشنايى بساز: اى زن كه روشنايى خانه من هستى سازگار باش. ممكن است« روشنايى بساز» صفت مركب باشد يعنى اى سازنده و ايجادكننده روشنايى در خانه.

[6] ولى. مخفف ولى( با تشديد ياء) صاحب ولايت. ولى در اصطلاح عرفان كسى است كه به فرمان خدا قدرت تصرف در موجودت دارد و بنا به گفته سعدى اين نيرو بواسطه جوانمردى و وارستگى به دست ميآيد.

[7] على: امير مؤمنان امام اول ما شيعيان كه جوانمردان و صوفيان و زاهدان و سخنوران و جنگجويان و عادلان اسلامى همه او را حقا سر سلسله خود ميشناسند.