قرار داد[1].

و همچنين در روايات معتبره وارد شده است كه با ناپديد شدن شفق، وقت مغرب پايان مى‌پذيرد[2]، و جماعتى از علماى ما به اين روايات عمل كرده‌اند و مابين غروب خورشيد و ناپديد شدن شفق را براى شخص مختار وقت مغرب قرار داده‌اند و بعد از آن را براى شخصى كه مضطر باشد، تعيين كرده‌اند.

و اظهر نظر متأخرين است كه مقصود از تنگ بودن وقت مغرب، وقت فضيلت آن است، نه وقت اداى آن. پس منظور از برائت امام صادق 7 از كسى كه نماز مغرب را به تأخير اندازد تا ستارگان ظاهر شوند، برائت از كسى است كه معتقد باشد واجب است نماز مغرب تا آن زمان به تأخير انداخته شود.

* اذان و اقامه‌

سزاوار است كه انسان اذان و اقامه را براى نماز مغرب ترك نكند. جماعتى از علماى ما مثل سيّد مرتضى رضى اللّه عنه و ابن ابى عقيل و ابن جنيد قائل به وجوب اذان و اقامه براى نماز مغرب شده‌اند، بلكه بعضى از آنها گفته‌اند كه در صورت ترك عمدى اذان و اقامه، نماز مغرب باطل است.

[1]- تهذيب الاحكام: 2/ 260 ح 72.

[2]- تهذيب الاحكام: 2/ 258 ح 66.