هنگامى كه اذان گفتى، بين اذان و اقامه با سكوت يا نشستن فاصله بينداز كه از حضرت صادق 7 روايت شده است: كسى كه چنين كند، همانند كسى خواهد بود كه در راه خدا در خون خود غلتيده است.[1]

و از جمله دعاها كه بين اذان و اقامه خوانده مى‌شود، اين دعا است:

اللّهمّ إنّي أسألك بإقبال ليلك و إدبار نهارك، و حضور صلواتك، و أصوات دعاتك، و تسبيح ملائكتك، أن تصلّي على محمّد و آل محمّد، و أن تتوب عليّ، إنّك أنت التّوّاب الرّحيم.

«خدايا! از تو به روى آوردن شبت و پشت كردن روزت و حضور نمازهايت و صداى آنان كه تو را مى‌خوانند خوانندگانت و تسبيح ملائكه‌ات، مى‌خواهم كه بر محمد و آل محمد درود فرستى و توبه مرا بپذيرى كه همانا تو توبه‌پذير و مهربانى».

اما فاصله انداختن بين اذان و اقامه با قدم برداشتن، در كتاب‌هاى فروع مذكور است، و شيخ ما (شهيد) در كتاب ذكرى فرموده است: حديثى در اين‌باره يافت نشده است.

و بعد از اقامه آنچه را كه (در ديگر نمازها) گذشت، مى‌خوانى. سپس نماز مغرب را با رعايت آداب گذشته آغاز مى‌كنى، و از سوره‌ها در ركعت اول سوره‌

[1]- تهذيب الاحكام: 2/ 65 ح 24.