وحدت اسمائى و افعالى او است كه هر يك از آن دو لازم آنچه بر آن‌ها پيشى دارد مى‌باشد.

از تو به تو مى‌گريزيم، چون هيچ پناه و رهايى از تو جز به تو نيست. و از تو به تو پناه مى‌بريم، هم چنان كه در حديث آمده (و پيش از اين بيان داشتيم) و در هر حال بر تو تكيه و اعتماد مى‌كنيم، چنان كه گفته‌اند:

451/ 5 اگر گويى: وقتى كه همگان از اويند و به سوى او رهسپاراند، چه فايده‌اى در اين پناه بردن و يارى خواستن مى‌باشد؟

452/ 5 گويم: براى اين است كه آن دو هم از او است، شايد آن دو؛ دو سبب باشند كه منتهى به حصول مطلوب در علم و قدر الهى مى‌شوند، و اين معنى سخن رسول خدا 6 است كه فرمود: اعملوا فكل ميسّر لما خلق له، يعنى: عمل كنيد زيرا هر كس براى انجام مقصودى كه به جهت آن آفريده شده داراى توانايى است- پس از آنكه گفتند: پس عمل چه مى‌شود؟-

453/ 5 و اين تا اينجا حكايت كننده رازهاى الهى است كه فرموده: اياك نعبد و ايّاك نستعين، يعنى: تنها ترا مى‌پرستيم و فقط از تو يارى مى‌خواهيم (5- فاتحه) و آنچه كه پس از اين است مربوط به چيزى است كه پس از آن است و آن بيان ما است كه: ما را از اجابت كنندگان؛ يعنى جواب دهندگان هر صدا و حرفى قرار مده؛ ماننده يهود كه: المغضوب عليهم، يعنى: مورد خشم و غضب واقع شدند (7- فاتحه) يعنى در عذر پيروى باطلشان گفته شده:

فاخرج لهم عجلا جسدا له خوار، يعنى: و براى آنان گوساله پيكرى بساخت كه صداى گوساله داشت (88- طه) و مانند نصارى- الضالين- يعنى: گمراهان- به كلام حضرت مسيح 7 در حالى كه كودك در گهواره بود و به دليل گفتارش كه خداوند از او حكايت مى‌كند: و ابرئ الاكمه و الابرص و احيى الموتى، يعنى: كور مادرزاد و برص زده را شفا مى‌دهم و مرده را به اذن خدا زنده مى‌كنم (49- آل عمران) و غير اينها. و براى ما از هر از دست رفته‌اى عوض و تلافى باش، و تو از تمام آن‌ها جبران و عوضى و تمام خيرات به دست تو است، هم چنان كه پيش از ما براى كسانى كه بر آنان نعمت بخشيدى- از پيامبران و