گفتارشان سنجيده و كامل بود، نه زيادى سخن ميگفتند و نه كم، كلامشان متين بود، زشت و سبك صحبت نميكردند، نعمت و محبّت ديگران هر چند كم، در نظرشان بزرگ بود و چيزى از آن را مذمّت نميكردند، از طعم غذا، نه تعريف ميكردند و نه اظهار ناراحتى ميكردند، دنيا آن حضرت را عصبانى نميكرد، و وقتى پاى حقّ در ميان بود كسى ايشان را نمى‌شناخت و چيزى در مقابل غضبشان تاب مقاومت نداشت تا اينكه حقّ را پيروز گردانند، براى اشاره كردن با تمام دست اشاره ميكردند و در هنگام تعجّب دست خود را برميگرداندند، و در هنگام صحبت دست راست را بدست چپ نزديك كرده و با شست راست خود به كف دست چپ ميزدند، و در هنگام غضب چهره خود را با ناراحتى برميگرداندند، و در هنگام خوشحالى، چشم به زير مى‌انداختند، بيشتر خنده‌شان تبسّم بود، بسيار زيبا لبخند ميزدند و در هنگام خنده دندانهاى سفيدشان هويدا ميشد.

امام حسن 7 فرمودند: اين حديث را مدّتى از حسين 7 پنهان داشتم، سپس به او گفتم و ديدم قبل از من از او سؤال كرده است و نيز متوجّه شدم آن بزرگوار از پدر خويش در باره ورود و خروج و نشستن و شكل آن حضرت سؤال‌