راويان اين حديث هستند) نقل كرده‌اند كه آن دو به امام عسكرىّ 7 عرض كردند: عدّه‌اى نزد ما گمان مى‌كنند كه هاروت و ماروت دو فرشته بودند كه وقتى كه عصيان بنى آدم زياد شد، خداوند آن دو را از بين ملائكه برگزيد و با ملك ديگرى به دار دنيا فرستاد، و آن دو مجذوب زهره شدند و خواستند با او زنا كنند و شراب خوردند و آدم‌كشى كردند و خداوند آنان را در بابل عذاب فرمود و جادوگران، از آن دو، سحر و جادو مى‌آموختند و خداوند آن زن را مسخ كرده و به صورت اين ستاره (يعنى ستاره زهره) درآورد، امام 7 فرمودند:

پناه بر خدا از اين سخنان! ملائكه معصومند، و از كفر و قبائح به لطف خدا در امانند، خداوند در باره آنان مى‌فرمايد: «لا يَعْصُونَ اللَّهَ ما أَمَرَهُمْ وَ يَفْعَلُونَ ما يُؤْمَرُونَ‌» (خداوند را در دستوراتش نافرمانى نمى‌كنند و هر آنچه را دستور دارند انجام مى‌دهند، تحريم: 6) و نيز مى‌فرمايد: «وَ لَهُ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ مَنْ عِنْدَهُ لا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِهِ وَ لا يَسْتَحْسِرُونَ* يُسَبِّحُونَ اللَّيْلَ وَ النَّهارَ لا يَفْتُرُونَ‌» (و براى اوست آن كسانى كه در آسمانها و زمين هستند و ايشان كه نزد اويند (يعنى ملائكه) از عبادت او سرباز نمى‌زنند و خسته نمى‌شوند، شبانه روز در تسبيح اويند و باز نمى‌ايستند- انبياء: 19- 20) و