و داخل مشو در اختلافهاى مردم و سخنان ايشان كه كار بر تو دشوار شود، چنانچه پسنديدگان اين امّت اجماع كرده‌اند كه خدا يكى است و مانند او چيزى نيست و اينكه عادل‌[1] است در حكم و هرچه مى‌خواهد مى‌كند، فرمان مى‌دهد به آنچه اراده مى‌نمايد و در هرچه كرده نمى‌توان گفت كه چرا كرده‌[2]. و چيزى نبوده و نخواهد بود مگر به خواهش خدا[3]. و اينكه قادر است بر هرچه مى‌خواهد و راست گوينده است‌[4] در هر[5] وعده خوبى كه بر طاعتها و وعده بدى كه‌[6] بر معصيتها كرده. و اينكه قرآن كلام اوست. و اينكه بوده است پيش از كاينات و مكان و زمان. و اينكه آفريدن چيزى‌[7] و فانى ساختن چيزى ديگر در پيش او مساوى است؛ نه به آفريدن چيزى علم او زياد مى‌شود و نه به فانى ساختن چيزى ملك آن كم مى‌گردد[8]، سلطنتى بالاتر از سلطنت او نيست و تقدّسى عظيم‌تر از تقدّس او نه. و هركه بر تو وارد سازد چيزى را كه اين اصل را برهم زند قبول مكن و باطن خود را مجرّد ساز[9] از براى آنچه گفته شد تا فايده اين را بيابى و با رستگاران رستگار شوى‌[10].

فصل [در اسرارى كه علما از عوامّ پنهان مى‌دارند]

بدان كه اسرارى را كه علما از عوامّ پنهان مى‌دارند برچند قسم است: بعضى از آنها آن است كه فهم ايشان از دريافتن آن قاصر است و عقلشان به آن نمى‌رسد، مانند روح كه از عالم باطن است و علم عوامّ از عالم ظاهر تجاوز ننموده، پس هرگاه حقيقت‌

[1] - عادل/a s عالم.

[2] - كرده/a كرده‌اى.

[3] - خدا/s a او.

[4] -a s + و.

[5] -m + چه.

[6] -s a - كه.

[7] -m - چيزى.

[8] -s a + و.

[9] - ساز/a s سازد.

[10] - مصباح الشريعة: 59 باب 26.