درياى نادانى و شعور به اين نمى‌دارند. و صواب آن است كه جميع‌[1] مردمان- مگر شاذّ نادرى كه يافت نمى‌شود در زمانها مگر يكى يا[2] دو- ممنوع گردند[3] از مجاوزت طريقه صاحبان علم در ايمان سهل و آسان و تصديق مجمل نمودن به آنچه خداى عزّ وجلّ نازل ساخته و پيغمبر خبر به آن داده، پس هركسى كه مشغول شود در خَوض در كلامْ خود را در شغلى انداخته كه از همه شغلها باز مى‌ماند.

وقتى حضرت پيغمبر 6 جمعى از اصحاب خود را ديدند كه شروع در گفتگو و خَوض در كلام نموده بودند، آن حضرت غضبناك شدند[4] به حدّى كه گونه‌هاى روى مبارك ايشان سرخ شد، پس فرمودند: آيا شما به اين مأمور شده‌ايد؟ آيات قرآن را برهم‌[5] مى‌زنيد و بعضى را بر بعضى حمل مى‌كنيد. ببينيد آنچه خداى عزّ وجلّ‌]m .a 32[ شما را امر به آن كرده بجاى آوريد و [از] آنچه شما را نهى از آن كرده‌[6] باز ايستيد. و اين تنبيهى است بر طريق حقّ كه از اين تجاوز نبايد نمود.

و در كتاب مصباح الشريعة مروى است كه حضرت صادق سلام اللَّه عليه‌[7] فرمودند: از خدا بترس و بعد از آن در هرجا كه خواهى و از هر قومى كه خواهى‌[8] مى‌باش، چراكه هيچ كس را در خوبىِ خداترسى خلافى نيست. و پرهيزكار محبوب است در پيش هر طايفه‌اى و در پرهيزكارىْ هر خيرى‌[9] و راه حقّى جمع است.

تا آنكه آن حضرت فرمودند: آن گاه ملازم شو چيزى را كه اجماع صاحبان صفاى باطن و پرهيزكارى بر آن واقع شده از اصول دين و حقيقتهاى يقين و رضا و انقياد.

[1] - جميع/s a همه.

[2] -s - يا.

[3] - گردند/a گرداند.

[4] - شدند/s a شد.

[5] - برهم/s به هم.

[6] -a s - بجاى آوريد ... كرده.

[7] - سلام اللَّه عليه/s a 7.

[8] -s - و از هر قومى كه خواهى.

[9] - خيرى/a چيزى!