تَنى چند به پارسى گردانىِ آن همّت گماشته‌اند، از جمله شمس الفصحاء ميرزا محمّد محيط قمى، و فرزانه فقيد شيخ محمّد باقر ساعدى. همچنين ابراهيم بن مير معصوم قزوينى تقريظى به سال 1126 ه بر آن نگاشته است‌[1].

امّا ظاهراً نخستين ترجمه آن- كه كتاب فَرا روست- به خامه نوه برادر مؤلّف يعنى علّامه مولى‌ نور الدّين محمّد بن مرتضى‌ كاشانى شُهره به نور الدين اخبارى باشد، چرا كه كارِ خود را در شب بيست و چهارم از ماه ربيع الأوّل 1098 ه به پايان برده است.

او كه تا سال 1115 ه مى‌زيسته، از بزرگان و صاحب قلمانِ خاندان علمى فيض به شمار بوده و از بزرگانى همچون مولى‌ محمّد طاهر قمى، علّامه محمّد باقر مجلسى و عموى پدرش فيض كاشانى دانش آموخته و اجازه روايت گرفته است.

وى سروده‌ها و چامه‌هايى به تازى و پارسى دارد كه در آنها به «فقير» تخلّص كرده است. آثار متعدّد گرانبهايى نيز از خود بر جاى گذاشته كه برخى از آنها- همچون كتاب حاضر- پيوندى با نگاشته‌هاى عموى بزرگوارش دارد، مانند: تعليقات بر تفسير صافى، مستدرك الوافي و تك نگاشتى در گزاره احوال فيض كاشانى‌[2]. و از اين بر مى‌آيد كه در ميان استادانِ خود بيشتر تحت تأثير فيض بوده است.

همچنين افزون بر ريز بينى و چيره دستى در فنّ ترجمه، نثر استوار و شيواى او

[1] - نگر: فهرستهاى خود نوشتِ فيض كاشانى: 167- 169.

[2] - براى شناخت بيشتر نور الدّين اخبارى و نگاشته‌هاى قلمى‌اش، نگر: هدية ذوي الفضل و النهى‌بترجمة علم الهدى‌، از شهاب الدين مرعشى نجفى- مطبوع در سر آغاز جلد نخستِ معادن الحكمة- صص 30- 35. و نيز پيشگفتار استاد حسين درگاهى بر تحقيقِ تفسير المعين 1: 7- 18. طبع كتابخانه آية اللّه مرعشى قم.