نيز يكى ديگر از ويژگى‌ها و نكته‌هاى ارزشىِ آثار اوست كه در آنها آموزه‌هاى شيعى را همراه با آميزه‌هاى عرفانى به قلمى روان و در خور فهم و بسيار آسان به دست داده و نمونه‌اى عالى از شيوه نگارشِ دُرست روزگارش بيافريده است.

در تصحيح و ويرايش اين اثر از دستنوشتهاى زيرين بهره برده‌ام:

دستنوشت/m /

از كتابخانه مجلس شوراى اسلامى تهران، شماره 16311. كامل، به خطّ نسخ، تحرير 6/ ذ ح/ 1111 ه[1]. نسخه‌اى است بسيار مضبوط و صحيح و احتمالًا به وسيله كاتب با نُسختِ ديگرى هم مقابله گرديده است. از ويژگى‌هاى آن در برخى جايها كتابتِ هاى غير ملفوظ است، مانند: درنده‌گان درندگان. يا به عكس:

سنگريزها سنگريزه‌ها. همچنين ادغام دو حرف همجنس: درشترين درشت‌ترين. در چند مورد هم بجاى واو حرفِ الف بياورده: قاران قارون. بدان آنكه بدون آنكه.

دستنوشت/a /

از كتابخانه مسجد اعظم قم، شماره 550. كامل، به خطّ نسخ عبداللّه بن ابى الحسن بن محمّد على نورى در اواخر ماه رجب 1269 ه[2]. اين نسخه داراى اشتباهات اندكى است و هَمسويى‌هايى با نسخه پَسين دارد.

دستنوشت/s /

از كتابخانه دانشگاه لس آنجلس كاليفرنيا، مجموعه كارو، اين نسخه پيشتر در

[1] - فهرست نسخه‌هاى خطّى مجلس شوراى اسلامى، سعيد نفيسى 6: 58.

[2] - فهرست نسخه‌هاى خطّى مسجد اعظم، رضا استادى: 76.