و فرمودند: خداى عزّ وجلّ مى‌فرمايند: هرگاه بنده خواهش خود را بر طاعت من اختيار نمايد ادنى‌ كارى كه با وى مى‌كنم آن است كه از لذّت مناجاتِ خود او را محروم مى‌سازم.

و فرمودند: هركه‌[1] قصد گناهى بكند[2] بايد كه نكند؛ زيرا كه بسيار مى‌باشد كه بنده‌اى گناهى مى‌كند و خداى عزّ وجلّ او[3] را مى‌بيند و مى‌گويد: به عزّت و جلال خودم قسم كه هرگز بعد از اين تو را نخواهم آمرزيد[4].

و حضرت امام موسى‌ كاظم 7 فرمودند: بر خداى عزّ وجلّ لازم است كه هرگاه در خانه‌اى معصيتى بشود آن را خراب سازد تا آفتاب بر آن بتابد و آن را پاك گرداند[5].

و حضرت پيغمبر 6 فرمودند: به درستى كه بنده‌اى به سبب يك گناهى صد سال محبوس مى‌شود و نظر مى‌كند به ازواج خود كه در بهشت تنعّم مى‌كنند[6].

و شخصى درحضور حضرت أمير المؤمنين سلام اللَّه عليه گفت: «اسْتَغْفِرِ اللَّهَ». آن حضرت فرمودند: مادرت بر تو بگريد! آيا مى‌دانى استغفار كدام است؟ به درستى كه استغفار مرتبه مقرّبان است و شش معنا دارد:

اوّل: پشيمان شدن بر گذشته.

دوم: هميشه عزم داشتن بر ترك عود]m .b 531[ به آن.

سيُم: ادا كردن به مردمان حقّهاى ايشان را تا ملاقات كنى با خدا در حالتى كه ساده باشى و هيچ گناهى بر تو باقى‌[7] نمانده باشد.

چهارم: قصد كردن به اداى هر واجبى كه ضايع ساخته باشى و اداى حقّ آن بنمايى.

[1] - هركه/a هرگاه.

[2] - بكند/a s مى‌كند.

[3] - او/s a آن.

[4] - الكافي 2: 272 ح 17.

[5] - الكافي 2: 272 ح 18.

[6] - الكافي 2: 272 ح 19.

[7] -a - باقى.