حضرت‌[1] امام محمّد باقر 7 فرمودند: خداى عزّ وجلّ حكم كرده حكمِ واجبى كه سلب ننمايد نعمتى را كه به‌[2] بنده داده مگر آنكه گناهى كرده باشد كه به آن مستحقّ عقوبت شده باشد[3].

و فرمودند: هيچ چيز فسادش بر دل بيش از گناه نيست، به درستى كه دل مرتكب گناه مى‌شود و هميشه بر آن حالت مى‌باشد تا غالب مى‌شود بر دل و بالاى آن پايين مى‌شود[4].

و فرمودند: به درستى كه بنده گناهى مى‌كند پس روزى از وى دور مى‌گردد[5].

و حضرت امام جعفر صادق 7 فرمودند: آگاه باش هيچ رگى مضطرب نمى‌شود و هيچ كس به سَر در نمى‌آيد و دردِ سر نمى‌كند و مرضى به هم نمى‌رساند مگر به سبب گناهى. و اين است كه‌[6] در قرآن مجيد واقع شده: «وَ ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصِيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَ يَعْفُوا عَنْ كَثِيرٍ»[7] يعنى آنچه به شما مى‌رسد از مصيبت به سبب گناهى است كه خود كرده‌ايد و از بسيارى از گناهانْ خداى عزّ وجلّ عفو مى‌كند.

و آن حضرت فرمودند: آنچه را خداى عزّ وجلّ عفو مى‌كند بيش از آن است كه مؤاخذه به آن مى‌كند[8].

و[9] فرمودند[10]: مردى گناهى مى‌كند و از نماز شب محروم مى‌شود. و تأثير عمل بد در صاحبش زودتر از تأثير كارد است در گوشت‌[11].

[1] - حضرت/a s و حضرت.

[2] -s - به.

[3] - الكافي 2: 273 ح 22. تفسير العيّاشي 2: 206 ح 19 با اندكى تفاوت.

[4] - الكافي 2: 268 ح 1. أمالي الصدوق: 481 ح 9.

[5] - الكافي 2: 270 ح 8.

[6] -s - كه.

[7] - شورى‌: 30.

[8] - الكافي 2: 269 ح 3. مكارم الأخلاق: 357.

[9] -a - و.

[10] -a s + كه.

[11] - المحاسن 1: 115 ح 119. الكافي 2: 272 ح 16.