باشد از خوار ساختن‌[1] خود و از شبهه شريكان؛ زيرا كه حاضران شريك او مى‌شوند در آن چيز.

و يا سزاوار آن است كه اظهار آن بنمايد به نيّت اخلاص و صدق و سالم بودن از تلبيسِ حالت فقر و به نيّت اسقاط جاه و منزلت و اظهار عبوديّت و مسكنت و بَرى بودن از تكبّر و برپا داشتن سنّت شكر و غير اينها؛ زيرا كه پنهان داشتن و اظهار نمودن مختلف مى‌شوند[2] به اختلاف نيّتها و حالتها و شخصها. و بايد كه رعايت اين بشود كه موضع فريب است.

فصل [بدون حاجت سؤال نشود]

سزاوار از براى مؤمن آن است كه بى‌احتياجى كه او را مضطرّ گردانيده باشد سؤال ننمايد، بلكه تا ميسّرش شود از سؤال عفّت نمايد؛ زيرا كه در دنيا خوارى و پريشانى نقدى است و در قيامت حساب دور و درازى دارد.

روزى حضرت پيغمبر 6 به اصحاب خود فرمودند: آيا بيعت نمى‌كنيد؟ گفتند:

يا رسول اللَّه! ما[3] با تو بيعت كرده‌ايم! فرمودند: بيعت كنيد كه از مردم هيچ چيز نطلبيد[4]. پس اصحاب بيعت كردند و بعد از آن گاه مى‌بود كه تازيانه از دست يكى از ايشان مى‌افتاد و از اسب فرود مى‌آمد از براى تازيانه و به كسى نمى‌گفت كه آن را به من ده‌[5].

وآن حضرت مى‌فرمودند: اگر يكى از شماها ريسمانى بردارد و پشته هيمه را بسته بر دوش بياورد و بفروشد و به آن آبروى خود را محافظت كند بهتر خواهد بود از آنكه سؤال كند.

[1] -a s + نفس.

[2] - مى‌شوند/a مى‌شود.

[3] -a - ما.

[4] - نطلبيد/s طلب.a طلب نكنيد.

[5] - عدّه الداعي: 89- 90.