و فرمودند: هركه از ما سؤال كند به وى مى‌دهيم. و هركه استغنا بورزد خدا او را غنى مى‌گرداند[1].

و حضرت امام زين العابدين 7 فرمودند: ضامن مى‌شوم از راه اعتماد بر خدا اين را كه هرگاه كسى بى‌احتياج سؤال كند از كسى آخر الأمر چنان شود كه با احتياج سؤال كند[2].

و آن حضرت در روز عرفه نظر به درويشان كردند كه سؤال مى‌نمودند، پس فرمودند: اين طايفه بدترين مردمند؛ مردمان همه روى به خدا كرده‌اند و اين طايفه روى به مردم كرده‌اند[3]!

و حضرت امام محمّد باقر 7 فرمودند: به خدا قسم مى‌خورم- و به حقّ قسم مى‌خورم‌[4]- كه هيچ مردى نيست كه درِ سؤال را بر روى خود بگشايد مگر آنكه خداى عزّ وجلّ درِ پريشانى را بر روى او مى‌گشايد[5].

و نيز آن حضرت فرمودند[6]: طلب كردن حاجات از مردم موجب سلب عزّت و رفتن حياست. و از مال مردم مأيوس بودن عزّت مؤمن است. و طمع كردن پريشانى حاضرى است‌[7].

و حضرت امام جعفر صادق 7 فرمودند: شيعه ما كسى است كه از مردم چيزى سؤال نمى‌كند اگرچه از گرسنگى مرده باشد[8].

و فرمودند: اگر سائل بداند كه به‌[9] سبب سؤال چه مقدار وبال دارد[10] هيچ كس از

[1] - عدّة الداعي: 89- 90.

[2] - عدّة الداعي: 89- 90.

[3] - عدّة الداعي: 89- 90.

[4] -s - و به حقّ قسم مى‌خورم.

[5] - عدّة الداعي: 89.

[6] -s + كه.

[7] - الكافي 2: 148 ح 4. مشكاة الأنوار: 324. عدّة الداعي: 90.

[8] - مشكاة الأنوار: 125. عدّة الداعي: 89.

[9] -a - به.

[10] -s + و.