كه بعضى از حكما گفته‌اند كه: وقتى قرآن را مى‌خواندم و حلاوتى از آن نمى‌يافتم تا آنكه مى‌خواندم آن را به كيفيّتى كه گويا از پيغمبر 6 مى‌شنوم كه بر اصحابش مى‌خواند، و بعد از آن به مرتبه بالاتر ترقّى كردم و قرآن را به طريقى مى‌خواندم كه گويا از جبرئيل مى‌شنوم كه به‌[1] پيغمبر 6 القا مى‌نمايد، و بعد از آن خداى عزّ وجلّ لطف نموده‌[2] به مرتبه بالاتر كه از متكلّم به آن مى‌شنوم و در اين‌]m .b 611[ هنگام لذّتى و عيشى‌[3] مى‌يابم كه صبر از آن نمى‌توانم كرد.

فصل [بيزارى جستن‌]

و از جمله امور باطنى بيزارى جستن است. يعنى خود را از گردانيدن از معصيتها و قوّت بر طاعتها بَرى داند و نظر نكند به خود به عين رضا و خودپسندى. و هرگاه آيه‌هاى نويد به بهشت و مدح صالحان را خواند آنها را با خود نداند بلكه با صاحبان يقين و صدّيقين داند و مشتاق باشد كه خداى تعالى‌ او را به ايشان ملحق گرداند. و هرگاه آيه غضب و مذمّت گنه‌كاران و صاحبان تقصير را[4] تلاوت كند آنها را با خود داند و فرض كند از راه ترس و بيم كه اوست مخاطب‌[5] به اينها.

و حضرت أمير المؤمنين سلام اللَّه عليه‌[6] اشاره به اين فرموده در خطبه‌اى كه وصف پرهيزكاران را نموده به اينكه: هرگاه بگذرند به آيه‌اى كه در آن ترسانيدنى باشد[7] گوش‌[8] جان را به سوى آن متوجّه مى‌سازند و گمان مى‌كنند كه صداى آتش جهنّم در گوش ايشان است‌[9].

[1] -s - به.

[2] - نموده/a نمود.

[3] - عيشى/a عيش.

[4] -s - را.

[5] - مخاطب/s a مخاطبه.

[6] - سلام اللَّه عليه/s 7.

[7] -s a + و.

[8] -a + و.

[9] - نهج البلاغة 2: 162 ضمن خطبه همام.