خوبى بكند و بجاى‌[1] نياورد از براى وى‌[2] يك حسنه مى‌نويسند[3]. زيرا كه نيّت قلب ميلى است به خير و انحرافى است از هَوى‌ و محبّت دنيا و اين نهايت حسنات است.

و شكّى نيست كه تمام نمودن نيّت به عمل كردن موجب زيادتى تقويت نيّت است.

و مقصود از ريختن خون قربانى خون و گوشت نيست بلكه ميل قلب است از محبّت دنيا و صرف نمودن مال دنياست از براى رضاى خدا و اين حالت در هنگام جزم نيّت حاصل شده. و اگر مانعى از عمل رو دهد خون و گوشت به خدا نمى‌رسد امّا پرهيزكارى مى‌رسد و پرهيزكارى در دل مى‌باشد.

و از براى اين است كه وقتى حضرت پيغمبر 6 به جهاد تبوك مى‌رفتند فرمودند:

به درستى كه در مدينه قومى هستند كه ما هيچ رودخانه‌اى را طى نمى‌كنيم و هيچ گامى برنمى‌داريم كه ناخوش آيد كفّار را و هيچ نفقه‌اى نمى‌كنيم و هيچ تنگى به ما نمى‌رسد مگر آنكه آن قوم كه در مدينه‌اند در اين اجر شريكند. و[4] جمعى گفتند: يا رسول اللَّه‌[5]! اين چون تواند بود و حال آنكه با ما نيستند؟! فرمودند: عذرى مانع آمدن ايشان به جهاد شده، پس به حسن نيّت با ما شريكند[6].

فصل [نيّت يا يكى است يا متعدد]

نيّت يا يكى است مانند برخاستن از براى احترام شخصى و يا متعدّد است مانند تصدّق نمودن از براى فقر و خويشى‌[7]، پس يا آن است كه هيچ يك از آنها به تنهايى مستقلّ نيستند و به اين مى‌توان دانست كه اگر جدا باشد امتناع از آن خواهد نمود. و يا

[1] - بجاى/a s بجا.

[2] - وى/s a او.

[3] - الكافي 2: 428 ضمن ح 1. التوحيد: 408 ضمن ح 7.

[4] -s a - و.

[5] -s a + 6.

[6] - إعلام الورى 1: 247. صحيح البخاري 5: 136. مسند أحمد 3: 103.

[7] - خويشى/a خويش.