آن است كه هريك مستقلّند يا بر سبيل مساوات و يا به تفاوت و به تعدّد هريك جزاى آن متعدّد مى‌شود، خواه نيّت خيرى‌[1] باشد مانند داخل شدن مسجد از براى زيارت خدا زيرا كه مسجد خانه خداست و در حديث نبوى وارد شده‌[2]: هركه داخل مسجد شود زيارت خدا را كرده. و سزاوار است بر كسى كه زيارت آن شده كه كرم نمايد به زيارت كننده‌[3]. و نيّت ديگر از دخول مسجد انتظار نماز باشد و اعتكاف در آن داشتن و از خلق منزوى بودن و مجرّد شدن از براى ذكر و ترك گناهان نمودن. و خواه نيّت شرّى باشد مانند نشستن در مسجد از براى سخنان باطل گفتن و ملاحظه زنان نمودن و از براى افتخار و ريا[4] جدل كردن.

و نيّت خير او مباح را عبادت مى‌گرداند مانند بوى خوش استعمال كردن در روز جمعه از براى اقامت بر سنّت و تعظيم مسجد و روز[5] و دفع آزار بوى بد از مردم كردن و به خوشبويى‌[6] مردم را خوشنود ساختن و راه غيبت‌[7] را بر مردم بستن.

و بسيار مى‌باشد كه بر محض عبادت زيادتى مى‌كند مثل آنكه به آسايش مى‌خوابد و مزاح مباحى با زن خود مى‌كند از براى آنكه هرگاه داخل نماز]m .a 59[ شود نشاطى او را باشد. و اين نيّت بهتر است از نمازى كه در ملال واقع شود.

و نيّت بد مباح را معصيت مى‌گرداند مثل آنكه بوى خوش استعمال مى‌كند از براى تفاخر نمودن به اظهار مال‌دارى و خود را زينت دادن از براى زنا.

امّا نيّت اثرى در حرام نمى‌كند چنانچه شراب خوردن مباح نمى‌گردد به نيّت موافقت با برادران.

[1] - خيرى/s a چيزى!

[2] -a + كه.

[3] - كننده/a كنندگان.

[4] -a + و.

[5] -a + جمعه.

[6] - خوشبويى/s a خوشى بوى.

[7] - غيبت/a غيب.