بنشيند و ترك كسب نموده، خود را فارغ سازد از براى فكر يا ذكر و اخلاص و صرف كردن تمامى اوقات‌[1] به عبادت به عنوانى كه خاطر او متوجّه مردم نگردد در انتظار كشيدن آنكه كسى داخل شود و چيزى از براى آن بياورد، بلكه دل او قوى باشد در صبر كردن و اعتماد بر خدا نمودن.

و اين گمان كه بعضى كرده‌اند غلط است، زيرا كه هركه جهاد نفس كند و طريقى كند كه يك هفته صبر بر گرسنگى تواند كرد و ممكن باشد او را كه‌[2] گياه را[3] قُوتِ خود سازد در آن هنگام اسباب در حقّ او ظاهر مى‌شود زيرا كه يك فرد توانگرى و استغنا آن است كه احتياج نداشته باشد، پس اگر اعتماد او بر صبر يا قدرت بر خوردنِ گياه باشد توكّل ننموده خواهد بود. و اگر چنانچه امّيد به خدا دارد و بَس بايد كه‌[4] در شهر خود بماند با اسباب ظاهرى و اعتماد بر خدا نمايد نه بر اسباب، چنانچه خداى عزّ وجلّ امر كرده زاهدى را كه قصّه او گذشت.

و امّا توطين نفس بر مردن از راه گرسنگى به حسب شرعْ ممنوع است، خداى عزّ وجلّ فرموده: «وَ لا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ»[5] يعنى به دستِ خود نفسِ خود را در هلاك‌[6] ميندازيد[7].

و امّا كسى كه در خانه نشسته باشد و عبادت خدا كند و ترك كسب كرده باشد آن كس ترك متابعت فرمان خدا نموده در باب طلب كردن. حضرت امام جعفر صادق 7 فرمودند: هركه قُوت به چنين مردى دهد عبادت او عظيم‌تر است‌[8]. و بسيار مى‌باشد كه چنين مردى بار گرانى بر مردمان مى‌شود زيرا كه حال او ندا به‌

[1] -a + را.

[2] - او را كه/s a كه او را.

[3] -s - را.

[4] -s a - كه.

[5] - بقره: 195.

[6] -s - در هلاك.

[7] - ميندازيد/a نيندازيد.

[8] - الكافي 5: 78 ح 4. تهذيب الأحكام 6: 324 ح 10.