و در كتابهاى بنى اسرائيل وارد شد كه: حضرت موسى‌ 7 بيمار شد و بنى اسرائيل به نزد وى آمدند و آزار او را شناختند و گفتند: اگر به فلان دوا معالجه كنى شفا مى‌يابى‌[1]. آن حضرت فرمودند: معالجه نمى‌كنم تا خداى عزّ وجلّ مرا بى‌دوا شفا بدهد. و آزار آن حضرت طول كشيد و وحى به وى آمد كه: به عزّت و عظمت خودم قسم كه تو را شفا نمى‌دهم تا معالجه كنى به‌[2] آنچه به تو گفته‌اند. پس موسى‌[3] به بنى اسرائيل گفت: معالجه كنيد مرا به آنچه مى‌گفتيد. و معالجه كردند و[4] شفا يافت و از اين راه چيزى به خاطر آن حضرت خطور نمود. و وحى به وى آمد كه: مى‌خواستى به توكّل حكمتِ مرا باطل سازى، آيا غير از من ديگرى منفعتها]m .b 09[ را در دواها قرار داده؟!

فصل [در عدم فرق بين اسباب پنهان و ظاهرى‌]

و بعضى از مردم گمان كرده‌اند كه حقّ توكّل آن است كه اكتفا به اسباب پنهان‌[5] بشود نه به اسباب ظاهرى، مثل آنكه مسافرت كند بى‌توشه به صحراهايى‌[6] كه آدمى در آنجا تردّد نكند، امّا اين بعد از آن باشد[7] كه خود را رياضت فرموده باشد بر آنكه يك هفته يا نزديك به يك هفته صبر بر گرسنگى تواند كرد و دلتنگ نشود و خاطرش مشوّش نگردد و باز نماند از ذكر خدا و به حيثيّتى باشد كه قدرت داشته باشد كه‌[8] علف خشك و هرچه اتّفاق افتد قُوتِ او شود و[9] توطين نفس بنمايد[10] بر آنكه اگر از گرسنگى بميرد از براى او در آخرت بهتر خواهد بود، يا آنكه در خانه‌اى يا مسجدى‌

[1] -a s + و.

[2] -s - به.

[3] -a + 7.

[4] -m - و.

[5] - پنهان/a s پنهانى.

[6] - صحراهايى/s a صحرايى.

[7] -a s - باشد.

[8] - كه/s a بر.

[9] -a - و.

[10] - بنمايد/a نمايد.