و به حضرت موسى‌ فرمودند: «فَأَسْرِ بِعِبادِي لَيْلًا»[1] يعنى سَير كن با بندگان من در شب. و مقصود از رفتن در شب‌[2] از چشم دشمنان پنهان بودن است تا دفع ضرر ايشان بشود.

و حضرت پيغمبر 6 به اعرابى كه شترش‌[3] را سر داده بود و مى‌گفت: توكّل بر خدا كرده‌ام، فرمودند: پاى آن را به رشته ببند و بعد از آن توكّل بر خدا كن‌[4]. و ديگر چيزها وارد شده.

و روايت است كه: زاهدى ترك شهرها كرد[5] و در دامن كوهى اقامت نمود و گفت:

از هيچ كس چيزى سؤال نمى‌كنم تا روزىِ من از جانب خدا به من برسد. و هفت روز صبر كرد و نزديك شد كه بميرد و[6] روزى به آن نرسيد. و دعا كرد و گفت: خداوندا! اگر مرا زنده خواهى داشت روزى‌اى كه قسمت من كرده‌اى به من برسان و الّا قبض روح مرا بكن. پس وحى به وى آمد كه: به حقّ عزّت و عظمت خود قسم مى‌خورم كه روزى به تو نمى‌دهم تا داخل شهرها شوى و در ميان شهرها سكنى‌ نمايى‌[7]. بعد از آن داخل شهرى شد و در آنجا اقامت نمود و شخصى طعامى از براى وى آورد و ديگرى آبى آورد و تناول نمود و در اين باب چيزى چند در خاطر او خطور كرد، پس وحى به وى آمد كه: مى‌خواستى به زهد در دنيا حكمتِ مرا باطل كنى، آيا ندانسته‌اى‌[8] كه من اگر بنده خود را به دست بندگان روزى بدهم محبوبتر است در نزد من از آنكه‌[9] به دست قدرت خود به وى روزى برسانم؟!

[1] - دخان: 23.

[2] -s + و.

[3] - شترش/s شترى.

[4] - مشكاة الأنوار: 551. سنن الترمذي 4: 76 ح 2636.

[5] - كرد/a كرده.

[6] -a - و.

[7] -a s + و.

[8] - ندانسته‌اى/s a ندانستى.

[9] -s - از آنكه.