مى‌شوم كه به آن مى‌شنود[1] و چشم او مى‌شوم كه به آن مى‌بيند و زبان او مى‌شوم كه به آن سخن مى‌گويد[2]. پس تقرّب بنده به نافله‌ها سبب صفاى باطن و برداشتن حجاب از دل و رسيدن به‌[3] درجه قرب به خدا مى‌شود و تمامى اينها از فضل خدا و لطف آن به بنده است، خداى عزّ وجلّ فرموده: «يُحِبُّهُمْ وَ يُحِبُّونَهُ»[4] يعنى خدا ايشان را دوست مى‌دارد و ايشان خدا را دوست مى‌دارند.

و فرموده: «إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا»[5] يعنى به درستى كه خداى عزّ وجلّ دوست مى‌دارد كسانى را كه در راه او صف زده جهاد مى‌كنند.

و فرموده: «إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ»[6] يعنى به درستى كه خداى عزّ وجلّ دوست مى‌دارد جماعت‌[7] توبه كنندگان و صاحبان طهارت را.

و حضرت پيغمبر 6 فرمودند كه: خداى عزّ وجلّ عطا مى‌كند دنيا را به كسى كه محبوب او باشد و به كسى كه محبوب او[8] نباشد، امّا عطا[9] نمى‌كند ايمان را مگر به كسى كه او را دوست مى‌دارد[10].

و فرموده: هرگاه‌]m .a 68[ خداى عزّ وجلّ بنده‌اى را دوست مى‌دارد[11] مى‌گرداند از براى او واعظى از نفسِ او و زجر كننده‌اى از دل او كه امر و نهى او كند[12].

و مخصوص‌ترين علامات محبّت خدا محبّت داشتن بنده است به خدا چرا كه اين‌

[1] - مى‌شنود/s مى‌شنوم.

[2] - المحاسن 1: 291 ح 443. الكافي 2: 352 ح 7. عوالي اللئالي 4: 103 ح 152.

[3] -m - به.

[4] - مائده: 54.

[5] - صفّ: 4.

[6] - بقره: 222.

[7] -a - جماعت.

[8] -m - او.

[9] -s - عطا.

[10] - المحاسن 1: 216 ح 107. مانند آن در الكافي 2: 214 ح 1. مسند أحمد 1: 387.

[11] -a - مى‌دارد.

[12] - مجموعة ورّام 2: 77. الجامع الصغير 1: 61 ح 387.