خواهش به آن دارد[1] هرگاه داند كه‌[2] در آن سمّيّتى هست. پس خواسته‌ها[3] به ترس محترق مى‌شود و اعضا فرمانبردار مى‌شوند و در دل لاغرى و شكستگى و خوارى و افتادگى به هم مى‌رسد و كبر و كينه و حسد مفارقت مى‌كند، بلكه تمامى همّت آن مصروف به‌[4] ترس و خطر عاقبت مى‌شود و[5] از براى كارى ديگر فارغ نمى‌باشد و شغلى نمى‌دارد مگر[6] ملاحظه احوال خود وحساب نفس و جهاد با آن. و رعايت آنكه نَفَسى‌[7] و لحظه‌اى به باطل نگذرد. و به هرچه به خاطر خطور كند و هر سخنى كه بر زبان جارى شود نفس را به آن بازخواست كند تا آنكه ظاهر و باطن آن مشغول باشد به چيزى كه از آن مى‌ترسد و از براى امرى ديگر فارغ نباشد، و اين حالت كسى را مى‌باشد كه خوف بر آن غالب باشد.

و اقلّ مراتب خوف كه اثر آن در عملها ظاهر شود آن است كه از محرّمات اجتناب كند. و بازداشتن نفس را از محرّمات ورع مى‌نامند. و هرگاه خوف قوى‌تر گردد و اجتناب كند از چيزى كه حرمت در آن ممكن باشد آن را تقوا مى‌نامند. و گاه مى‌باشد كه چيزى كه باكى و شبهه‌اى نمى‌دارد ترك مى‌كند از براى چيزى كه باكى مى‌دارد و اين را صدق در تقوا مى‌گويند. و]m .a 57[ هرگاه ضَمّ‌[8] شود به اين حالت مجرّد بودن از براى خدمت و چنان شود كه بنا نكند چيزى را كه‌[9] سكنى‌ در آن نمى‌كند و جمع نكند[10] چيزى را كه نخواهد خورد و رغبت نكند به دنيايى كه مى‌داند از آن مفارقت خواهد نمود و نفسى از نفسها را صرف غير خدا نكند اين حالت را صدق مى‌گويند. و

[1] -s a + و.

[2] -s a - كه.

[3] - خواسته‌ها/s a خواهشها.

[4] -a s - به.

[5] -a s - و.

[6] -a + به.

[7] - نَفَسى/a نَفَس.

[8] - ضَمّ/a ختم.

[9] -s - كه.

[10] - نكند/a نمى‌كند.