چون به نهايت چيزى توان رسيد كه نهايت و كيفيّتى ندارد. و منزّه است خداى عزّ وجلّ از آنكه نهايتى و كيفيّتى داشته باشد[1].

و حضرت امام جعفر صادق 7 فرمودند: هرگاه داخل صباح شوى و داخل شام شوى ده مرتبه اين دعا را بخوان:

«اللّهمّ ما أصبحت بي من‌[2] نعمة أو عافية في دين أو دنيا فمنك و حدك لا شريك لك، لك الحمدُ و لك الشكرُ بها عليَّ يا ربّ حتّى ترضى و بعد الرضا».

و هرگاه اين را بگويى ادا كرده خواهى بود شكر آنچه خداى عزّ وجلّ به تو انعام كرده در آن روز يا در آن شب‌[3].

و در روايتى وارد شده كه: حضرت نوح 7 هر صباح اين را مى‌خواند، پس خداى عزّ وجلّ او را بنده بسيار شكرگزارنده ناميد[4].

و نيز از آن حضرت مروى است كه در[5] تورات نوشته شده: شكر كن كسى را كه به تو انعام كرده و انعام كن به كسى كه شكر تو را كرده؛ زيرا كه هرگاه شكر نعمت گزارده شود زايل نمى‌شود و هرگاه كفران آن بشود باقى نمى‌ماند. و شكر موجب زيادتى نعمت است و امانى است از تغيير[6]، يعنى‌[7] از تغيير حال و منتقل شدن از حالت صلاح به فساد.

و از حضرت امام زين العابدين 7 مروى است كه خداى عزّ وجلّ دوست مى‌دارد هر بنده اندوهگين و هر بنده شكرگزارنده را. و خداى عزّ وجلّ در روز قيامت به بنده‌اى از بندگانِ خود خواهد گفت: آيا شكر فلان كس را كرده‌اى؟ در جواب خواهد گفت: نه، بلكه شكر تو را كرده‌ام. پس خداى عزّ وجلّ خواهد فرمود:

[1] - الكافي 8: 394 ح 592. تحف العقول: 283.

[2] -s - من.

[3] - الكافي 2: 99 ح 28.

[4] - الكافي 2: 99 ح 29. علل الشرائع 1: 29 ح 1.

[5] - در/a از.

[6] - الكافي 2: 94 ح 3.

[7] -a - از تغيير يعنى.