يكديگر نخواهند بود از براى آنكه گاه مى‌باشد كه شخصى دشمن تو و دشمن بعضى از دشمنان تو مى‌باشد و سعى در هلاك آن مى‌نمايد، پس كراهت از مردنِ آن مى‌دارى از آن راه كه دشمنِ دشمن تو مرده و راضى به مردنِ آن مى‌باشى از آن جهت كه دشمن تو مرده.

وهم‌چنين معصيت دو جهت مى‌دارد: يك جهت آن است كه نسبت به خدا دارد از آن حيثيّت كه فعل و اختيار و اراده خداست، پس از اين جهت راضى به آن مى‌باشى كه ملك را به مالكُ الملك تسليم كرده‌اى و به آنچه كرده‌اى راضى هستى. و جهت ديگر نسبت به بنده دارد از آن حيثيّت كه كسب بنده وصف اوست و علامت دشمن بودن بنده در نزد خداى عزّ وجلّ آن است كه اسباب دورى و غضب بر وى مسلّط شده باشد، پس از اين جهت منكر و مذموم است. و شاهد بر اين چيزهايى‌[1] كه از جهتى مكروه و از جهتى مرضى مى‌باشند[2] و نظاير اين بسيار است. و واجب است بر هر بنده‌اى كه محبّ خداست آنكه دشمن دارد كسى را كه خدا او را دشمن دارد و بد باشد با كسى كه خدا با او بد است اگرچه خداى عزّ وجلّ به قهر و قدرت او را مضطر به دشمنى و مخالفت آن نموده امّا از راه موافقت با محبوب او را دشمن مى‌دارد و اظهار غضب مى‌كند بر كسى كه محبوب اظهار غضب بر آن كرده به‌[3] اينكه‌]m .a 27[ او را از درگاه خود دور كرده.

و به اين جمع مى‌توان نمود ميان آنچه وارد شده در محبّت مؤمنان و بغض كافران در راه خدا و ميان راضى به قضاى خدا بودن. و استمداد در اين مطلب از سرّ قدر- كه رخصت در افشاى آن نيست- مى‌توان نمود؛ و سرّ قدر آن است كه شرّ و خير داخلند در مشيّت و اراده خدا، امّا شرّ مراد و مكروه است و خير مراد و مرضى است. و

[1] - چيزهايى/s a چيزها.

[2] - مى‌باشند/s مى‌باشد.

[3] - به/s با.