جماعت منافقان كه با جمعى باشند كه به جهاد نرفته‌اند و بر دل ايشان ختم شده و به حقّ مهتدى نمى‌شوند.

و در حديث مشهور وارد شده: هركه منكرى را ببيند و راضى به آن باشد همان است كه آن معصيت را كرده.

و در حديث ديگر آمده: اگر بنده‌اى در مشرق كشته شود و ديگرى در مغرب به آن راضى باشد در گناه شريكِ قاتل خواهد بود[1].

وامّا دشمن داشتن كافران و فاجران و انكار آنها نمودنْ شواهدِ آن در قرآن و اخبار بى‌شمار است. و در حديث وارد شده كه: محكم‌ترين اسباب ايمان در راه خدا مؤمنان را دوست داشتن و كافران را دشمن داشتن است‌[2].

اگر كسى گويد: آيات و اخبار در رضا به قضا وارد شده، پس اگر معاصى به غير قضا باشد محال است و منافى قول به توحيد است و اگر به قضاى الهى باشد پس كراهت از آن داشتن و آن را دشمن داشتن كراهت از قضاى خدا داشتن است، پس به چه طريق جمع ميان اين دو توان نمود و حال آنكه به اين تقرير متناقضند؟ و چون جمع ميان رضا و كراهت در يك چيز توان نمود؟

جواب گوييم كه: اين امرى است كه بر جمعى كه‌[3] ضعيفند و عقل ايشان از مطّلع شدن بر اسرار علوم قاصر است مشتبه شده تا[4] آنكه بعضى سكوت بر منكرات را مقامى از مقامات رضا شمرده‌اند و اين را حُسن خُلق ناميده‌اند و اين جهل محض است، بلكه مى‌گوييم كه رضا و كراهت (ضدّ يكديگرند هرگاه متعلّق به يك چيز و از يك راه باشد. و هرگاه چيزى از راهى مكروه و از راهى ديگر مرضى باشد)[5] ضدّ

[1] - عيون أخبار الرضا 7 1: 247 ضمن ح 5. روضة الواعظين: 461 با تفاوت.

[2] - المحاسن 1: 263 ح 328. الكافي 2: 125 ح 2 با فزونى. كتاب من لا يحضره الفقيه 4: 362. مجمع الزوائد 1: 89.

[3] -m - كه.

[4] - تا/a با.s و تا.

[5] - ميان پرانتز ازa افتاده است.