آنكه بهتر را داده و واپستر را گرفته.

و هيچ از خود تعجّب نمى‌كنى از اين راه كه بسيار مى‌باشد كه به مال و تندرستى مغرور مى‌شوى كه شايد زنده بمانى. و بسيار مى‌باشد كه مغرور به عمر دراز و اولاد و اصحاب مى‌شوى كه شايد به سبب ايشان خلاصى يابى. و بسيار مى‌باشد كه مغرور به مال و اقبال و رسيدن به آرزو و هوس مى‌شوى و پندارى كه صادق و بر صَوابى. و بسيار مى‌باشد كه مغرور مى‌شوى به اظهار پشيمانى بر تقصير[1] در عبادت و شايد كه خداى تعالى‌ در دل تو خلاف آن را داند. و بسيار باشد[2] كه به تكلّفْ خود را بر عبادت بندى و[3] خداى عزّ وجلّ از تو اخلاص را خواهد. و بسيار باشد كه به علم و نسب فخر كنى و حال آنكه غافل باشى از آنچه در علم خدا پنهان است. و بسيار باشد كه گمان كنى‌[4] خدا را مى‌خوانى و حال آنكه ديگرى را خوانى‌[5]. و بسيار باشد كه گمان كنى كه ناصح مردم و خيرخواه ايشانى و حال آنكه مراد تو آن باشد كه مردم مايل به تو شوند. و بسيار باشد كه مذمّت خود را كنى و في الحقيقة[6] غرض تو مدح باشد.

و بدان كه از ظلمات غرور و هوس بيرون نمى‌روى مگر به بازگشت صحيح به خداى عزّ وجلّ و خضوع از براى آن‌[7] و شناختن عيبهاى احوال خود از آن راه كه موافق عقل و دانش و مطابق دين و شريعت و طريقه پيشوايان و ائمّه هُدى‌ سلام اللَّه عليهم نباشد. و اگر چنانچه راضى باشى به حالتى كه دارى هيچ كس از علم خود محرومتر و ضايع روزگارتر از تو[8] نخواهد بود و از براى خود حسرتى در روز قيامت باقى گذاشته خواهى بود[9].

[1] -a s + توالى!

[2] - باشد/s a مى‌باشد.

[3] -a - و.

[4] -s a + كه.

[5] - خوانى/s a مى‌خوانى.

[6] - في الحقيقة/s a بالحقيقة.

[7] -a - آن.

[8] - تو/m خود.

[9] - مصباح الشريعة: 142 باب 67.