يكى از ايشان تكليف كرده شود كه يك دينار صرف اين بناها نمايد و نام آن در آن موضع ثبت نشود هرآينه بر وى دشوار خواهد بود وطبعش راضى نخواهد شد و حال آنكه خداى عزّ وجلّ مطّلع است بر آن، خواه نام آن كس ثبت شود يا نشود. و اگر نه كه مرادِ آن كس رضاى مردم است نه رضاى خدا احتياجى به نوشتن اسم نبود، و بسيار مى‌باشد كه در همسايگى آن يا در شهر آن‌[1] فقيرى مى‌باشد و صرف مال به آن مهم‌تر از صرف مساجد و زينت آنها مى‌باشد امّا يك دينار[2] صرف فقير نمى‌كند.

و بعضى از آنها كسى است كه اموال خود را تصدّق به فقرا و مساكين مى‌كند[3] امّا در مجالسى كه جمعيّت باشد و به فقرايى كه عادت ايشان شكرگزارى و افشاى معروف است تصدّق مى‌كند و كراهت مى‌دارد از تصدّقى كه در خُفيه باشد و اگر فقيرى پنهان دارد اين را از وى جنايتى‌[4] بر خود و كفران نعمت مى‌شمرد.

و بعضى از آنها كسى است كه حفظ مال و امساك آن مى‌كند از راه بخلى كه دارد و[5] مشغول عبادتهاى بدنى كه محتاج به انفاقى نباشد مى‌شود، مثل آنكه روزه مى‌دارد و نماز شب و ختم قرآن مى‌كند و گمان مى‌برد كه خوب مى‌كند.

و بعضى از آنها كسى است كه تصدّق نمى‌كند مگر زكات واجب را و بَس، و زكات را از مالى كه زبون باشد و كسى رغبت به آن‌]m .b 76[ نكند ادا مى‌كند و[6] توقّع از فقرا مى‌دارد كه خدمت او را بكنند و در حاجات او ساعى باشند[7]. و گمان مى‌برد كه اداى زكات را از براى رضاى خدا كرده.

و انواع غرور بسيار است. و در مصباح الشريعة از حضرت امام جعفر صادق 7 روايت شده كه فرمودند: مغرور در دنيا مسكين و در آخرت مغبون است از براى‌

[1] -s - آن.

[2] -s a + به.

[3] - مى‌كند/a نمى‌كند!

[4] - جنايتى/a خيانتى.

[5] -a - و.

[6] -m - و.

[7] - باشند/a s باشد.